دستور ذیحجّه ۱۴۲۲ (/۱۲/۱۳۸۰)
حضرت
حاج دكتر نورعلي تابنده گنابادي مجذوب علي شاه
ارواحنا فداه
به نام آن كه مشتی خاك را شرافت داد، از آن آدم را آفرید و فرمود: لَقَدْ كَرَّمْنٰا بَنی ٰادَمَ۱، قدر این كرامت را بدانیم.
در آستانة سال جدید تذكّر نكات زیر را ضروری ميدانم:
۱. همانطور كه توجّه دارید، امسال نوروز باستانی، مقارن است با ماه محرّم الحرام. در تجلیل از نوروز باستانی كه روزیست به قول سعدی شیرازی علیه الرّحمة:
بامدادان كه تفاوت نكند لیل و نهار خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار
برای ما ایرانیان ایامی مبارك است و انجام مراسم آن تجلیلی است از سنّت و عرف ایران باستان و یادگار زردشت پیامبر كه مورد تایید حضرت امام صادق(ع) ميباشد. ولی امسال چون مقارن با ماه محرّم است و ماه محرّم در نزد شیعیان اهل بیت علیهم السّلام ماه عزاست و آنقدر این عزا بزرگ است كه تا روز قیامت داغ آن بر دل ما شیعیان خواهد بود و خاطرة شهادت بزرگ مرد جهان حضرت ابا عبدالله الحسین(ع) دلهای ما را تصرّف نموده است. از طرفی سنّت متداول و عرف عزاداران در ایران آن است كه عید اوّل را در كنار هم و با ملاقات یكدیگر ميگذرانند. ما نیز یاد عزیز بزرگوار خود حضرت ابا عبدالله الحسین را فقط شیرینی عید خود قرار ميدهیم و هم با ملاقات یكدیگر از نوروز باستانی تجلیل مينمائیم. ۲. آنچه به عنوان وظیفة معنوی و فقری به عهدة ماست به هیچ وجه كاستی نميپذیرد، از جمله مسئلة اتّحاد و اتّفاق و صمیمیت فقرا با یكدیگر و پرهیز از هرگونه اختلاف و كدورت و دوری از انجام هر عمل و گفتاری كه منجر به كدورت گردد و باید در رأس هدف مراوده و دید و بازدید و ملاقات باشد. از همه درخواست ميكنیم سعی كنند همانطور كه خداوند فرموده است: وَ نَزَعْنٰا مٰا فی صُدُورِهِمْ مِنْ غِلٍّ اِخْوٰاناً عَلی سُرُرٍ مُتَقٰابِلینَ۲ در همین جهان، خودمان هرچه غلّ و غش، نگرانی و گلهای از دوستان داریم در آستانة سال نو از دل خود بیرون بریزیم و با كمال صفا و صمیمیت با هم زندگی كنیم تا در راه عظمت فقر و درویشی و منویات بزرگان سلسله گام برداشته باشیم.
۳. مجالس فقری شبهای جمعه و دوشنبه را منظّم داشته باشیم و فقرا در هر كجا هستند و به هر صورتی كه ميتوانند در این مجالس حضور یابند، اگرچه یك نفر یا دو نفر هم حاضر باشند، نام آن، مجلس فقری است، و اگر مأذونی بود، مجلس را اداره مينماید و در غیر آن هم باز صاحب اصلی مجلس كه به همة فقرا نمایندگی داده است، اداره كنندة مجلس و صاحب آن تلقّی ميشود.
۴. اعتیاد به موادّ مخدّر از بزرگترین موانع پیشرفت و تكامل فرد و جامعه و خطرناكترین حربة امروز شیطان است. فقرا كه از صد و پنجاه سال قبل پرچم مبارزة با استعمال موادّ مخدّر را بنا بر فتوای حضرت آقای سلطانعلیشاه شهید قدس سرّه العزیز در دست داشتهاند، به وسیلة احتراز از اعتیاد، این پرچم افتخار را فرو نگذاشته و پیوسته در اهتزاز بدارند.
۵. متأسّفانه حملات دشمنان دانا و دوستان نادان به وسیلة نشر اكاذیب و اتّهامات ناروا به عرفان و تصوّف واقعی كه همان تشیع حقیقی و فقر محمّدی (ص) است، موجب نگرانی و یا ضعف اعتقادات بعضی از شیعیان اثنی عشری ميگردد. به همین جهت لازم است در هر حال به موجب ایة شریفة وَ اَعِدُّوا لَهُمْ مَاٱسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَ مِنْ رِبٰاطِ ٱلْخَیلِ تُرْهِبُونَ بِه عَدُوَّ ٱللهِ وَ عَدُوَّكُمْ۳ باید به تمام سلاحهای ظاهری و معنوی برای دفاع از حریم فقر و تشیع مجهّز باشیم كه مهمترین آن اطلاعات اسلامی و عرفانی و عمل به احكام شرعی و آداب فقری است. سعی كنیم كه اعمال ما مبلّغ ما و مكتب ما باشد.
۶. چون در عرفان و درویشی هرگونه مسؤولیت معنوی و دخالت در امور فقری باید با اجازة بزرگ زمان باشد، از دوستانی كه چنین اجازهای ندارند درخواست ميشود مسؤولیت اعتقادات دیگران را به عهده نگیرند و از هرگونه توضیح یا تبلیغی خودداری نمایند مگر به اندازهای كه در عرف متداول مردم در مكالمات عادی گفته ميشود ولی در مجالس درویشی به هیچ وجه دخالت ننموده و سخنی نگویند. هرگونه سؤالی كه برای فقرا پیش مياید باید به كتب بزرگان سلسله و دستورات صریح و اعلامیههای صادره از سوی آنان مراجعه نموده و در صورتی كه پاسخ خود را نیافتند یا نیاز به توضیح بیشتر داشتند باید به بزرگان كه مجاز در پاسخگویی هستند مراجعه نمایند.
۷. تفوّه و به زبان آوردن آنچه مخالف ظاهر شرع مطهّر و اعتقادات سلسله ميباشد از هركس صادر شود موجب گمراهی یا پیدا شدن عقاید فاسد و یا دگرگونی حال روحی و تزلزل ایمانی گردیده، ضمن آنكه شنونده تصوّر ميكند گفتار آن شخص، عقیدة رسمی بزرگان سلسله است. به همین جهت فقرا باید از چنین گفتاری خودداری نموده و حفظ حال و ایمان و جان و مال مسلمین را در رفتار و گفتار خود منظور دارند.
۸. همانطور كه در اوّلین اعلامیه پس از رحلت مولای بزرگوار حضرت آقای محبوبعلیشاه طاب ثراه به فقرا تذكّر داده شده است، امور فقرا تقسیم بندی و راهنمائی لازم برای هر مورد شده است. فقرا به آن اعلامیه و سایر تذكّرات با دقّت مراجعه نمایند تا تكالیف خود را در هر زمینه بدانند، از مذاكره و مراجعه كتبی و شفاهی در امور شخصی و خانوادگی و دنیوی به بزرگان جدّاً خودداری نموده و با استفاده از نیروی عقل و مشورت با آگاهان هركار و اجرای دقیق دستورات شریعت و طریقت، معضل و مشكل خود را در این امور رفع و حل نمایند و از بزرگان و مشایخ و مأذونین سلسله به عنوان پدر روحانی فقط در امور معنوی استفاضه نمایند و از باطن بزرگان دین در هر كار همّت بخواهند و مدد جویند كه زودتر به مقصود رسند.
۹. قبلاً دستور داده شده، باز هم یادآوری ميشود، در قرض گرفتن و قرض دادن و معاملات فقرا با یكدیگر طبق امر قرآن در ایة ۲۸۲ سورة بقره۴ و دستور پند صالح كه با بیان شیوا و ساده فرمودهاند، بیگانهوار رفتار و با نوشتن رسید یا عقد قرارداد و قبض و گرفتن شاهد رفتار كنند و بالاخره گذشت آخر را هم از اوّل بنمایند و به وظیفه و تعهّد خود در این مورد، طرفین عمل نموده و هرگونه معاملهای كه احتمال اختلاف در آن ميرود ننمایند تا موجب كدورت و افسردگی طرفین نشود و مسائل مادّی و دنیوی به روابط ایمانی لطمه و زیان نزند.
۱۰. شفقت و مهربانی به بندگان خدا عموماً و به یاران ایمانی خصوصاً، از اركان فقر و ایمان است. امّا باید همه جوانب مخصوصاً مسائل شرعی و خانوادگی رعایت شود. پس در پذیرائیها و مهمانیها و همچنین بردن مسافرین فقرا به منزل نباید به گونهای رفتار شود كه اندك انحرافی از دستور شرع بوده یا موجب رنجیدگی و زحمت خانواده گردد.
۱۱. فقرائی كه در طول سال و مخصوصاً در ایام تعطیل قصد مسافرت به بیدخت و زیارت مراقد مطهّر بزرگان آنجا و سكونت در صحن مزار سلطانی را دارند از توقّف بیش از سه روز در آنجا خودداری نموده و ضمناً دستوراتی كه طی اعلامیة مخصوص زوّار آن آستان مقدّس صادر شده و در صحن و اطاقها نصب گردیده را با دقّت مطالعه و طبق آن در مدّت توقّف در آنجا رفتار نمایند.
۱۲. مجلس فقر مورد نظر الهی و محلّ توجّه و حضور اولیاء خداست و هدف شركت كنندگان در آن باید فقط یاد خدا و تزكیة نفس و تهذیب اخلاق و روشن نمودن دل به دیدار اولیاء و مؤمنین و فراگرفتن آگاهیهای معنوی از كتب فقری یا گفتار بزرگان دین باشد. بنا بر این در مدّت حضور در جلسة فقری سكوت و نظم كامل و آداب حضور در مجلس فقر رعایت شود و از سخن گفتن و همچنین انجام هر كاری كه موجب پراكندگی حواس خود یا دیگران ميشود خودداری گردد.
۱۳. رعایت ادب و احترام نسبت به مشایخ و مأذونین سلسله ضروری ميباشد و آنان نیز همچون پدری مهربان و دلسوز با عموم فقرا و مخصوصاً نسل جوان و مبتدیان در فقر رفتار نموده و تذكّرات لازم و آداب فقری را با بیانی سرشار از محبّت و شفقت تعلیم خواهند داد.
۱۴. پیوسته در همة امور صوری و معنوی و فردی و اجتماعی بكوشیم این كلام حكیمانه و دستورالعمل كلّی حضرت امام صادق(ع) كه بارها در اعلامیههای بزرگان سلسله آمده و به آن تأكید شده است را سرلوحة رفتار و گفتار خود قرار دهیم. كوُنوُا لَنٰا زَیناً وَ لاٰ تَكوُنوُا علَینٰا شَین۵.
با التماس دعا از همة مؤمنین، بندة كمترین حاج دكتر نورعلی تابنده مجذوبعلیشاه
اسفند ماه ۱۳۸۰ شمسی ۱. سورة بنی اسرائیل، ایة ۷۰. همانا فرزندان آدم را گرامی داشتیم. ۲. سورة حجر، ایة ۴۷. و از سینههایشان هر كینهای را بركندهایم، برادرانند بر تختهای روبروی هم. ۳. سورة انفال، ایة ۶۰. و هر چه توانید برای ایشان از نیرو و از دستههای اسب(سوار)ان آماده كنید. ۴. یا ایهَا ٱلَّذینَ ٰامَنُوا اِذٰا تَدٰاینْتُمْ بِدَینٍ اِلی اَجَلٍ مُسَمّی فَٱكْتُبُوهُ وَلْیكْتُبْ بَینَكُمْ كٰاتِبٌ بِٱلْعَدْلِ وَ لایأْبَ كٰاتِبٌ اَنْ یكْتُبَ كَمٰا عَلَّمَهُ ٱللهُ فَلْیكْتُبْ وَلْیمْلِلِ ٱلَّذی عَلَیهِ ٱلْحَقُّ وَلْیتَّقِ ٱللهَ رَبَّهُ وَ لاٰ یبْخَسْ مِنْهُ شَیئاً فِاِنْ كٰانَ ٱلَّذی عَلَیْهِ ٱلْحَقُّ سَفیهاً اَوْ ضَعیفاً اَوْ لاٰ یسْتَطیعُ اَنْ یمِلَّ هُوَ فَلیمْلِلْ وَلِیهُ بِٱلْعَدْلِ وَ ٱسْتَشْهِدُوا شَهیدَینِ مِنْ رِجٰالِكُمْ فَاِنْ لَمْ یكُونٰا رَجُلَینِ فَرَجُلٌ وَ ٱمْرَاَتٰانِ مِمَّنْ تَرْضَوْنَ مِنَ ٱلشُّهَداءِ اَنْ تَضِلَّ اِحْدیهُمٰا فَتُذَّكِّرَ اِحْدیهُمَا ٱلْأُخْری وَ لایأْبَ الشُّهَدٰاءُ اِذٰا مٰا دُعُوا وَ لاٰ تَسْئَمُوا اَنْ تَكْتُبُوهُ صَغیراً اَوْ كَبیراً اِلی اَجَلِه ذٰلِكُمْ اَقْسَطُ عِنْدَ ٱللهِ وَ اَقْوَمُ لِلشَّهٰادَةِ وَ اَدْنی اَلّاٰ تَرْتٰابُوا اِلاّٰ اَنْ تَكوُنَ تِجٰارَةً حٰاضِرَةً تُدیرُونَهٰا بَینَكُمْ فَلَیسَ عَلَیكُمْ جُنٰاحٌ اَلاّ تَكْتُبُوهٰا وَ اَشْهِدُوا اِذٰا تَبٰایعْتُمْ وَ لاٰ یضٰارَّ كٰاتِبٌ وِ لاٰ شَهیدٌ وَ اِنْ تَفْعَلوُا فَاِنَّهُ فُسُوقٌ بِكُمْ وَٱتَّقُوا ٱللهَ وَ یعَلِّمُكُمُ اللهُ وَ اللهُ بِكُلِّ شَئٍْ عَلیمٌ. ای كسانی كه ایمان آوردید هرگاه به نسیه تا سررسید معین معامله كردید پس بنویسید آن را و باید نویسندهای میان شما به عدل بنویسد و نویسنده نباید از نوشتن خودداری كند بدانسان كه خدا او را بیاموخته است پس بنویسد و املاء كند كسی كه حق بر او هست و از خدا پروردگار خویش بترسد و از آن چیزی نكاهد و اگر آن كس كه حق بر او است كم خرد یا ناتوان بود یا نتوانست املاء كند پس ولی او به عدل املاء كند و دو گواه از مردان خویش و اگر دو مرد نبود پس یك مرد و دو زن از گواهانی كه از آنان راضی هستید را شاهد گیرد تا چون یكی فراموش كند دیگری بیاد آردش و گواهان هرگاه خوانده شدند خودداری نكنند و از نوشتن خرد یا كلان آن تا سررسیدش خسته نشوید این نزد خدا دادگرانهتر و برای گواهی استوارتر و نزدیكتر بدآنكه شك نیارنده است مگر آنكه داد و ستدی جاری باشد كه دست به دست میان خودتان است كه ننوشتن آن بر شما گناهی نیست و هنگامی كه معامله ميكنید گواه بگیرید و نه نویسنده و نه شاهد ضرر نرسانید و اگر برسانید همانا آن نافرمانی از شما است و تقوا پیش گیرید تا خدا به شما علم بیاموزد و خدا به همه چیز داناست. ۵. آبروریز ما نباشید بلكه باعث آبروی ما باشید. |
|||
|
